Special Part : Winner [KookV]
Title : Winner
Ship : KookV
Rate : 15+
By : No Secret
__________________________________
เปลือกตาสีมุกนวลขยับกรอกขึ้นลง ก่อนที่มันจะเปิดขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตากลมโตที่ดูหม่นหมอง ใบหน้าสวยหวานที่ไร้สีเลือดและริมฝีปากแห้งผาก นั่นคือสิ่งที่ผมเห็น
ผมขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ดูเปราะบางเหลือเกินในเวลานี้ ผมช่วยให้เขาลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นจึงรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วใบใส ประคองแผ่นหลังบางให้ค่อยๆจิบน้ำในแก้วช้าๆ
หลังจากที่คุณเริ่มมีสติ คุณก็จ้องไปที่ข้อมือเล็กที่ถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาดอย่างประณีตนั่น ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับคุณดี ในหัวมันว่างเปล่าและในอกก็ปวดหนึบ จึงทำแค่เพียงสัมผัสแผ่วเบาบนหลังมือบางของคุณเท่านั้น
เพราะผมหวังว่ามันจะถ่ายทอดความรู้สึกที่สับสนของผมให้คุณได้รับรู้
แต่คุณก็ชักมือหนีสัมผัสจากผม คุณก้มหน้าลงแต่ผมก็ยังคงเห็นน้ำตาที่หยดลงบนผ้าห่มสีขาวที่คลุมลำตัวผอมบางของคุณเอาไว้ คุณร้องไห้หนักขึ้น สะอื้นมากขึ้น แต่ผมกลับทำอะไรไม่ถูก ไม่สิ ผมทำอะไรไม่ได้ต่างหาก
เพราะผมรู้ตัวเอง...ว่าได้ปล่อยมือคุณไปแล้ว...
วินาทีที่ผมย้อนกลับไปแล้วเห็นคุณนอนอยู่ตรงพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลริน ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมแทบบ้า ผมตระโกนเรียกชื่อคุณจนเสียงแหบแห้ง พยายามห้ามเลือดให้คุณก่อนจะพาคุณมาที่โรงพยาบาล และได้แต่นั่งโง่ๆรอให้คุณออกมาจากห้องฉุกเฉิน
ผมคิดอะไรไม่ออกในตอนนั้น รู้แค่ว่าผมกลัว...กลัวที่จะเสียคุณไป...
ตลกดี ทั้งๆที่ผมพึ่งทิ้งคุณไปเองแท้ๆ
มิสคอลนับสิบสายจาก 'ปาร์คจีมิน' ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้น ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากภาวนาให้คนตัวเล็กที่ทิ้งรอยเลือดไว้บนตัวผมจะปลอดภัย
"ช่วยเราทำไม ฮึกก ช่วยให้เราฟื้นขึ้นมาอีกทำไมกัน จองกุก"
ประโยคตัดพ้อของคุณที่ดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมหันหน้าไปสบกับดวงตาที่บวมช้ำของคุณ มันช่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้อยใจ และเสียใจอยู่ในดวงตาที่หม่นแสงนั่น
มือของผมยกขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้คุณอย่างอัตโนมัติ ผมแค่รู้สึกไม่ดีเวลาเห็นน้ำตาของคุณ เพราะมันทำให้ผมเจ็บในอกยิ่งขึ้น และยิ่งช้ำหนักเมื่อเห็นสายตาของคุณ สายตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนขอให้กลับมา...
ผมรู้ดีว่ามันยังไม่สายที่จะกลับไป เพราะผมรู้ว่าคุณยังคงรอผมเสมอ แต่ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว ผมได้เลือกคนที่ต้องการจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยแล้ว...ซึ่งมันไม่ใช่คุณ
และผมหวังว่านั่นจะเป็นการเลือกที่ดีสำหรับผม
ผมดูแลคุณอยู่นาน ตอนที่มองนาฬิกาบนฝาผนังสีครีมที่บอกเวลา 4 ทุ่มมันทำให้ผมคิดว่าควรจะกลับได้เสียที เพราะตลอดเวลาที่ผมนั่งเฝ้าคุณ นอกจากน้ำตาที่ไหลเงียบๆกับเสียงสะอื้นแผ่วเบาของคุณ...เราก็ไม่ได้สนทนาอะไรกันอีกเลย
ผมลุกจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าบนโต๊ะข้างเตียงมาสะพายและเดินไปบอกลาคุณ ดวงจากลมช้ำมองหน้าผมอย่างเลื่อนลอย และในตอนที่ผมหันหลังให้คุณเพื่อจะจากไป มือเล็กๆของคุณกลับรั้งแขนเสื้อผมเอาไว้แน่น
"อย่าไปเลย"
เสียงหวานที่มีความแหบแห้งดังพร้อมกับแรงดึงแขนเสื้อผมที่มากกว่าเดิม ผมมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ คุณร้องไห้อีกแล้ว...
ผมเช็ดน้ำตาให้คุณอีกครั้ง ใบหน้าเรียวแนบซบกับฝ่ามือหนา ผมลูบแก้มเนียนใสที่ตอบลงไปมาก แผ่วเบาราวกับกลัวมันจะแตกสลาย
ผมเข้าใจดีว่าคำที่คุณพูดไม่ได้สื่อแค่ว่าไม่ให้ผมไปในตอนนี้เท่านั้น แต่มันหมายถึงให้ผมอย่ากลับไปหาใครคนอื่นอีก อย่ากลับไปหาปาร์คจีมินและทิ้งคุณเอาไว้ตรงนี้คนเดียว แต่ผมก็ต้องจำใจผละออกมาเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผ่านกระเป๋ากางเกง
"เราจะมาหาใหม่"
ผมบอกคุณแบบนั้น และผมโกหก
.
.
.
เพราะหลังจากนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
-------------------
5 ปีผ่านไป
ผมนั่งมองผู้คนที่เดินสวนกันไปมาอย่างเร่งรีบผ่านทางกระจกบานใหญ่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งอย่างเงียบงัน อเมริกาโน่ที่ตั้งทิ้งเอาไว้โดยไม่ได้ยกขึ้นดื่มยังคงส่งกลิ่นหอมอ่อนๆให้ลอยมาตามลม ผมเอนหลังผิงผนักเก้าอี้และหลับตาลงเมื่อทุกสิ่งรอบตัวมันช่างดูเลวร้ายเหลือเกิน
จะว่ายังไงดี...ผมคงเหมือนคนที่ล้มเหลวในชีวิตล่ะมั้ง...
หลังจากที่ผมทิ้งแทฮยองไว้ที่โรงพยาบาลในวันนั้น ภายในไม่กี่เดือนต่อมาผมกับจีมินแล้วก็แต่งงานกัน ตอนนั้นใครๆต่างก็พากันอิจฉาในความรักของเรา ผมได้แต่ยิ้มรับกับคำอวยพรเหล่านั้น แม้ว่าในใจจะยังคงสงสัย...ว่าผมรักจีมินจริงๆหรือเปล่าก็ตาม
เพราะว่าผมก็ยังคงคิดถึง...เจ้าของใบหน้าหวานและดวงตาที่เหมือนสุนัขคนนั้น...อยู่ตลอดเวลา
แต่หลังจากผ่านไป 3 ปี ทุกอย่างสำหรับผมมันก็แย่ลง เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระกันมากขึ้น และใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหากันตลอด สุดท้ายจึงลงเอยด้วยการหย่ากัน
มันก็คงดีแล้วล่ะมั้ง...จะได้เลิกฝืนกันสักที
และตั้งแต่นั้นมาผมก็อยู่คนเดียวมาตลอด มันก็ไม่แย่เท่าไหร่นัก ถ้าไม่เพราะเมื่อเร็วๆมานี้ ผมก็ได้พบกับคุณอีกครั้ง...
คุณในตอนนี้ที่มีรอยยิ้มสดใสเปล่งประกายยิ่งกว่าที่ผมเคยเห็น คุณดูมีความสุขมากเหลือเกินกับการใช้ชีวิตร่วมกับ..เขาคนนั้น คนที่ผมไม่รู้จัก...
การเจอกันอีกครั้งในรอบหลายปีของเรามันเกิดจากความบังเอิญ และคุณก็ดูตกใจเอามากๆเมื่อเห็นหน้าผมอีกครั้ง แต่ในวินาทีต่อมา คุณกลับยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ยิ้มที่เหมือนเจอ เพื่อน ที่ไม่ได้พบกันนาน
ผมเกลียดมัน เกลียดรอยยิ้มที่เหมือนกับลืมทุกความรู้สึกระหว่างเราไปหมดจนเหลือเพียงแค่มิตรภาพระหว่างเพื่อนเท่านั้น
เราทักทายกันอย่างอึดอัด จริงๆคงเป็นแค่ผมคนเดียวเท่านั้นแหละมั้งเพราะคุณดูไม่กังวลอะไรเลย หรือจะเป็นเพราะเจ้าของแขนแข็งแรงที่โอบเอวบางของคุณอยู่กันนะ คุณถึงได้สบายใจเวลาคุยกับผม
ผมขอช่องทางการติดต่อกับคุณเอาไว้ และคุณก็ให้มาอย่างง่ายดาย ก่อนที่ร่างสูงข้างกายคุณจะรั้งร่างผอมบางให้เดินออกไปเพื่อทำธุระอย่างอื่นต่อ
ร่างสองร่างที่อิงแอบแนบชิดกันอย่างเปิดเผย รอยยิ้มที่มีให้กันและมือที่กุมกันไว้อย่างแนบแน่น มันทำให้ผมอยากจะลอง...ทำลายมันลงซะ
เพราะผมเชื่อว่า...คุณยังไม่ลืมผม
เพราะผมเชื่อว่า...คุณยังรักผมเหมือนเดิม
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้ตรงข้าม และเป็นคุณที่ส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเคย รอยยิ้มที่เปร่งประกายจนเผลอยกยิ้มตาม
"จองกุกมีอะไรเหรอ? ทำไมถึงอยากเจอเราล่ะ?"
"แค่คิดถึงน่ะ"
"อ่า..."
"คิดถึงนะ แทฮยอง คิดถึงจริงๆ"
ผมพูดออกไปอย่างที่ใจคิด มือบางถูกผมกุมไว้แล้วกระชับมันให้แน่นขึ้น เป็นการยืนยันคำพูดของผมให้ชัดเจน
คุณทำสีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนจะดันมือผมออกอย่างมีมารยาท "อืม" คุณตอบกลับผมสั้นๆ
"..."
"..."
ไร้ซึ่งคำพูดที่จะถามไถ่กันและกัน บรรยากาศในตอนนี้ไม่ดีเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร
"จองกุกอา"
เป็นคุณที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน ผมสบตากับดวงตากลมโตของคุณ จ้องลึกเข้าไปเพื่อค้นหาความรู้สึกดีๆระหว่างเรา แต่มันกลับว่างเปล่า...ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
"ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณเหรอ? เรื่องอะไร?"
"ขอบคุณที่ทิ้งเราไป ทำให้เราได้เจอกับคนที่รักเราจริง และ...เราก็รักเขา"
"รักเหรอ? นายยังรักเราอยู่ต่างหาก" ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ แต่คุณกลับทำเพียงส่ายหน้าเบาๆแล้วยกยิ้มน้อยๆ
"นั่นไม่ได้เรียกว่ารัก นั่นคือความหลง... เราหลงจองกุกมากกว่า"
"..."
"พอเวลาผ่านไปเราก็คิดได้ เราไม่น่าทำอะไรโง่ๆแบบนั่นเลย" คุณหัวเราะและยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับมองหน้าผมตลอด "เวลาที่ผ่านไปทำให้เรารู้...ว่าต่อให้ไม่มีจองกุก เราก็อยู่ได้"
"แต่เรา..."
"จองกุกก็อยู่ได้ ไม่งั้นคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกจริงไหม?"
"...อืม..."
"เรารู้เรื่องที่นายเลิกกับจีมินแล้วนะ" ร่างบางเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ "เราเชื่อว่าสักวันจะมีคนที่รักจองกุกจริงๆเข้ามาหาเอง ขอแค่จองกุกเปิดใจ"
"เรารอนายอยู่ไงแทฮยอง รอนายกลับมาหาเรา"
"ไม่หรอก นายไม่ได้รอเรา" คุณส่ายหน้า "จองกุกก็แค่ต้องการความรักจากทุกๆคน แต่รู้อะไรไหม...มันง่ายนิดเดียวที่จะได้รับความรักจากใครสักคน เพียงแค่นายให้เขาก่อน...แค่นายเปิดใจรักคนอื่นก่อน"
"เรารักนาย รักแทฮยอง จริงๆนะ" ผมรีบพูดทันที
"แต่มันไม่มากพอให้เรากลับไปหรอกนะ"
"ทำไม...?"
"เพราะความรักที่เรามีให้เขา...พี่นัมจุน...มันมากกว่าความรักที่เคยมีให้นาย"
"แท..."
ผมครางชื่ออีกคนอย่างเจ็บปวด ในอกมันวูบไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองทิ้งอีกฝ่ายไป แต่พอมาได้ยินแบบนี้...ได้ยินว่าคุณรักคนอื่นมากกว่าผม ทำไมมันถึงหน่วงแบบนี้นะ
คุณส่งยิ้มจางๆ ก่อนมือเรียวจะสอดเข้าไปในกระเป๋าสีดำที่คุณถือมา พร้อมกับยื่นซองจดหมายสีชมพูหวานที่ส่งกลิ่นหอมมาให้ผม
To... Jeon Jungkook
'Kim Numjun ❤ Kim Taehyung'
14/02/2017 @Bighit Hotel
"วาเลนไทน์นี้เราจะแต่งงานแล้วนะ ที่จริงเราก็ตั้งใจจะนัดเจอจองกุกอยู่แล้ว แต่พอดีนายทักเรามาก่อน เราก็เลยเอามาให้ด้วยตัวเอง"
"...อ่า งั้นเหรอ"
"ถ้าไม่ติดธุระอะไร เราอยากให้จองกุกไปงานเรานะ เราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ถ้าจองกุกไปได้เราจะดีใจมากเลย"
"อืม เราจะไป" ผมบอกแล้วเก็บซองจดหมายใส่กระเป๋าอย่างดี ทั้งๆที่มือผมสั่น และใจก็ปวดหนึบ แต่ถึงอย่างนั้น...ความหวังสุดท้ายของผม...
"รักเขามากกว่าเราอีกเหรอ?"
ถามด้วยความคาดหวังถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว
คุณลุกจากที่นั่ง ส่งยิ้มให้อย่างเคยและจากไปพร้อมคำพูดที่เหมือนมีลูกศรมาปักตรงอก
"อย่าถามคำถามที่นายก็รู้คำตอบอยู่แล้ว"
ทุกอย่างเหมือนภาพเดจาวู
ในตอนนั้นที่คุณอ้อนวอนไม่ให้ผมไป
ในตอนนั้นที่ผมทิ้งคุณเอาไว้ข้างหลัง
และในตอนนี้ที่คุณจากโดยไม่หันหลังกลับ
และในตอนนี้ที่ผมร้องไห้อย่างเสียใจโดยไร้เสียงสะอื้น
ทุกอย่างมันพังเพราะความโลเล
ทุกอย่างมันเสียเพราะใจที่ไม่มั่นคง
สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไปงานแต่งของคุณ คุณดูสวยมากเมื่ออยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดและบริสุทธิซึ่งมันเหมาะกับคุณเหลือเกิน ผมอิจฉาเจ้าบ่าวของคุณ อิจฉาที่เขาได้โอบเอวและหอมแก้มคุณอย่างที่ผมไม่มีวันได้ทำ
ผมลอบมองร่างโปร่งบางของคุณจากประตูทางเข้า ผมไม่กล้าเข้าไป ผมกลัว...กลัวว่าตัวเองจะฉุดรั้งคุณเอาไว้ไม่ให้เป็นของใคร...นอกจากผมคนเดียว...
แต่ดูสิ คุณเดินเข้ามาหาผมแล้ว มือเรียวยื่นมาจับแขนผมไว้แล้วทำท่าจะดึงให้เข้าไปในงานเลี้ยง
แต่ผมก็รั้งร่างคุณเอาไว้ซะก่อน
"แท กลับมาหากันไม่ได้แล้วจริงๆใช่ไหม"
"พอเถอะจองกุก เลิกพยายามเถอะนะ"
"แต่เรารักนายจริงๆ ไปกับเราเถอะ" ผมดึงแขนเล็กนั่นให้เดินออกจากงาน แต่คุณก็ยื้อเอาไว้สุดแรง
"จองกุก! เราไม่ได้รักนายแล้ว! ถ้านายยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้ แม้แต่คำว่าเพื่อนเราก็จะไม่มีให้นาย!"
" ก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนนี่" ผมพึมพำและทำในสิ่งที่ทุกคนรอบข้างตกใจ...รวมถึงคุณด้วย
จูบ
ใช่ ผมดึงร่างบางของคุณเข้ามากดจูบอย่างหวงแหน ผมอยากให้คุณเข้าใจความรู้สึกของผม และผมไม่สนว่ามันจะทำให้คุณเจ็บรึเปล่ากับการกัดไปที่ริมฝีปากอิ่มเพื่อให้มันอ้าออก
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่านั่น แรงกระชากที่มาพร้อมกับความเจ็บแสบจากแก้มซ้ายก็ทำให้ผมผละจะร่างของคุณ
ผัวะ!!
"ทำอะไรแฟนกูว่ะ! อยากตายรึไง!"
คนของคุณต่อยผมซะคว่ำ ไม่พอยังเรียกคนมารุมกระทืบผมหน้าทางเข้างานอีกด้วย ผมพยายามเรียกคุณ แต่คุณกลับซุกใบหน้าที่เปื้อนน้ำตากับหน้าอกไอ้เวรนั่น เมินเสียงที่ขอให้ช่วยของผม
เมินเสียงที่บอกรักคุณของผม เมินไป...ราวกับไม่รู้จักกัน
"จัดการมัน อย่าให้มาวุ่นว่ายกับแฟนฉันอีก" เสียงทุ้มบอกกับคนที่รุมยำผมอยู่ ก่อนมือหนาจะโอวเอวพาร่างของคุณเข้าไปในงาน
ผมเจ็บร้าวไปทั้งตัว พยายามจะสู้กลับแต่ก็ไร้ผล ผมถูกพวกมันลากมาทิ้งไว้ทางด้านหลังของโรงแรมที่อยู่ใกล้กับที่ทิ้งขยะ พวกมันโยนตัวผมลงกับพื้นเหมือนเศษขยะโง่ๆ และผมก็ไม่มีแรงจะต่อต้าน จึงทำได้เพียงหอบหายใจรวยรินท่ามกลางฝนที่เริ่งตกลงมา
น้ำฝนเย็นๆกระทบผิวกายของผมจนเจ็บแสบไปหมด แต่ก็ดี...อย่างน้อยมันก็ช่วยอำพรางน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายของผมได้
เสียใจเหรอ...ใช่ เสียใจ
เจ็บปวดเหรอ...ใช่ เจ็บปวด
แต่มันเป็นเพราะผมทำตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ ถ้าผมหยุดตั้งแต่คบกับจีมินครั้งแรก ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ คงจบได้สวยมากกว่านี้...
และตอนนี้ผมก็พึ่งคิดได้...ว่าทุกสิ่งที่ได้ทำลงไปกับทั้งแทฮยองและจีมิน...มันไม่ใช่ความรัก
แต่เป็น...การอยากเอาชนะ
อยากเอาชนะแทฮยองที่ไม่สนใจผมในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก
อยากเอาชนะจีมินที่เลิกกันไปแล้วให้กลับมาคบกันอย่างเดิม
เพราะอยากจะเป็นผู้ชนะ ถึงได้สูญเสียทุกสิ่งไปแบบนี้
ทุกอย่างมันผิดมาตั้งแต่แรก คงจริงอย่างที่แทฮยองบอก ผมอยากได้รับความรักจากทุกคนมากเกินไป อยากให้ทุกคนมารุมรักผม แต่ตัวผมเองกลับไม่เคยเปิดใจให้ใคร ไม่เคยรักใครก่อน สุดท้าย เลยต้องอยู่คนเดียว
ล้มเหลวในชีวิตคู่
ล้มเหลวในการขอแฟนเก่าคืนดี
ล้มเหลวไปหมด
ชีวิตจอนจองกุกนี่แม่ง...บัดซบเหี้ยๆ
--- The End ---
หน่วงงง สัสส ฮือฉันร้องไห้
ตอบลบณ จุดๆนี้โคตรสะใจ😏
ตอบลบสงสาร 😭
ตอบลบคือว่าขออนุญาติเอาพล็อตเรื่องนี้ไปดันแปลงแต่งในแบบของเราได้มั้ยคะ คือเรากำลังหาพล็อตแต่งนิยายอยู่แล้วชอบเรื่องนี้มากเลย แต่ไม่ได้จะก็อปนะคะ เราจะเอาเรื่องนี้ไปเป็นแรงบันดาลใจและแต่งในแบบของเรา ซึ่งมันอาจจะเหมือนของคุณมากเลยมาขอไว้ก่อน เป็นมารยาทค่ะ ยังไงก็ขออนุญาตินะคะ แต่งในเว็บ Dek-D VN นามปากกา Poly_Pop ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ
ตอบลบ