Special Part : Winner [KookV]

Title : Winner

Ship : KookV

Rate : 15+

By : No Secret

 #ภาคต่อจาก Special Part : Loser นะคะ

__________________________________






เปลือกตาสีมุกนวลขยับกรอกขึ้นลง ก่อนที่มันจะเปิดขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตากลมโตที่ดูหม่นหมอง ใบหน้าสวยหวานที่ไร้สีเลือดและริมฝีปากแห้งผาก นั่นคือสิ่งที่ผมเห็น


ผมขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ดูเปราะบางเหลือเกินในเวลานี้ ผมช่วยให้เขาลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นจึงรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วใบใส ประคองแผ่นหลังบางให้ค่อยๆจิบน้ำในแก้วช้าๆ


หลังจากที่คุณเริ่มมีสติ คุณก็จ้องไปที่ข้อมือเล็กที่ถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาดอย่างประณีตนั่น ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับคุณดี ในหัวมันว่างเปล่าและในอกก็ปวดหนึบ จึงทำแค่เพียงสัมผัสแผ่วเบาบนหลังมือบางของคุณเท่านั้น


เพราะผมหวังว่ามันจะถ่ายทอดความรู้สึกที่สับสนของผมให้คุณได้รับรู้

แต่คุณก็ชักมือหนีสัมผัสจากผม คุณก้มหน้าลงแต่ผมก็ยังคงเห็นน้ำตาที่หยดลงบนผ้าห่มสีขาวที่คลุมลำตัวผอมบางของคุณเอาไว้ คุณร้องไห้หนักขึ้น สะอื้นมากขึ้น แต่ผมกลับทำอะไรไม่ถูก ไม่สิ ผมทำอะไรไม่ได้ต่างหาก


เพราะผมรู้ตัวเอง...ว่าได้ปล่อยมือคุณไปแล้ว...

วินาทีที่ผมย้อนกลับไปแล้วเห็นคุณนอนอยู่ตรงพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลริน ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมแทบบ้า ผมตระโกนเรียกชื่อคุณจนเสียงแหบแห้ง พยายามห้ามเลือดให้คุณก่อนจะพาคุณมาที่โรงพยาบาล และได้แต่นั่งโง่ๆรอให้คุณออกมาจากห้องฉุกเฉิน


ผมคิดอะไรไม่ออกในตอนนั้น รู้แค่ว่าผมกลัว...กลัวที่จะเสียคุณไป...

ตลกดี ทั้งๆที่ผมพึ่งทิ้งคุณไปเองแท้ๆ 

มิสคอลนับสิบสายจาก 'ปาร์คจีมิน' ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้น ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากภาวนาให้คนตัวเล็กที่ทิ้งรอยเลือดไว้บนตัวผมจะปลอดภัย





"ช่วยเราทำไม ฮึกก ช่วยให้เราฟื้นขึ้นมาอีกทำไมกัน จองกุก"





ประโยคตัดพ้อของคุณที่ดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมหันหน้าไปสบกับดวงตาที่บวมช้ำของคุณ มันช่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้อยใจ และเสียใจอยู่ในดวงตาที่หม่นแสงนั่น


มือของผมยกขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้คุณอย่างอัตโนมัติ ผมแค่รู้สึกไม่ดีเวลาเห็นน้ำตาของคุณ เพราะมันทำให้ผมเจ็บในอกยิ่งขึ้น และยิ่งช้ำหนักเมื่อเห็นสายตาของคุณ สายตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนขอให้กลับมา...


ผมรู้ดีว่ามันยังไม่สายที่จะกลับไป เพราะผมรู้ว่าคุณยังคงรอผมเสมอ แต่ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว ผมได้เลือกคนที่ต้องการจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยแล้ว...ซึ่งมันไม่ใช่คุณ



และผมหวังว่านั่นจะเป็นการเลือกที่ดีสำหรับผม

ผมดูแลคุณอยู่นาน ตอนที่มองนาฬิกาบนฝาผนังสีครีมที่บอกเวลา 4 ทุ่มมันทำให้ผมคิดว่าควรจะกลับได้เสียที เพราะตลอดเวลาที่ผมนั่งเฝ้าคุณ นอกจากน้ำตาที่ไหลเงียบๆกับเสียงสะอื้นแผ่วเบาของคุณ...เราก็ไม่ได้สนทนาอะไรกันอีกเลย


ผมลุกจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าบนโต๊ะข้างเตียงมาสะพายและเดินไปบอกลาคุณ ดวงจากลมช้ำมองหน้าผมอย่างเลื่อนลอย และในตอนที่ผมหันหลังให้คุณเพื่อจะจากไป มือเล็กๆของคุณกลับรั้งแขนเสื้อผมเอาไว้แน่น



"อย่าไปเลย" 

เสียงหวานที่มีความแหบแห้งดังพร้อมกับแรงดึงแขนเสื้อผมที่มากกว่าเดิม ผมมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ คุณร้องไห้อีกแล้ว...


ผมเช็ดน้ำตาให้คุณอีกครั้ง ใบหน้าเรียวแนบซบกับฝ่ามือหนา ผมลูบแก้มเนียนใสที่ตอบลงไปมาก แผ่วเบาราวกับกลัวมันจะแตกสลาย


ผมเข้าใจดีว่าคำที่คุณพูดไม่ได้สื่อแค่ว่าไม่ให้ผมไปในตอนนี้เท่านั้น แต่มันหมายถึงให้ผมอย่ากลับไปหาใครคนอื่นอีก อย่ากลับไปหาปาร์คจีมินและทิ้งคุณเอาไว้ตรงนี้คนเดียว แต่ผมก็ต้องจำใจผละออกมาเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผ่านกระเป๋ากางเกง


"เราจะมาหาใหม่"

ผมบอกคุณแบบนั้น และผมโกหก

.

.

.

เพราะหลังจากนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย















-------------------

5 ปีผ่านไป

ผมนั่งมองผู้คนที่เดินสวนกันไปมาอย่างเร่งรีบผ่านทางกระจกบานใหญ่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งอย่างเงียบงัน อเมริกาโน่ที่ตั้งทิ้งเอาไว้โดยไม่ได้ยกขึ้นดื่มยังคงส่งกลิ่นหอมอ่อนๆให้ลอยมาตามลม ผมเอนหลังผิงผนักเก้าอี้และหลับตาลงเมื่อทุกสิ่งรอบตัวมันช่างดูเลวร้ายเหลือเกิน


จะว่ายังไงดี...ผมคงเหมือนคนที่ล้มเหลวในชีวิตล่ะมั้ง...


หลังจากที่ผมทิ้งแทฮยองไว้ที่โรงพยาบาลในวันนั้น ภายในไม่กี่เดือนต่อมาผมกับจีมินแล้วก็แต่งงานกัน ตอนนั้นใครๆต่างก็พากันอิจฉาในความรักของเรา ผมได้แต่ยิ้มรับกับคำอวยพรเหล่านั้น แม้ว่าในใจจะยังคงสงสัย...ว่าผมรักจีมินจริงๆหรือเปล่าก็ตาม


เพราะว่าผมก็ยังคงคิดถึง...เจ้าของใบหน้าหวานและดวงตาที่เหมือนสุนัขคนนั้น...อยู่ตลอดเวลา


แต่หลังจากผ่านไป 3 ปี ทุกอย่างสำหรับผมมันก็แย่ลง เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระกันมากขึ้น และใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหากันตลอด สุดท้ายจึงลงเอยด้วยการหย่ากัน



มันก็คงดีแล้วล่ะมั้ง...จะได้เลิกฝืนกันสักที



และตั้งแต่นั้นมาผมก็อยู่คนเดียวมาตลอด มันก็ไม่แย่เท่าไหร่นัก ถ้าไม่เพราะเมื่อเร็วๆมานี้ ผมก็ได้พบกับคุณอีกครั้ง...


คุณในตอนนี้ที่มีรอยยิ้มสดใสเปล่งประกายยิ่งกว่าที่ผมเคยเห็น คุณดูมีความสุขมากเหลือเกินกับการใช้ชีวิตร่วมกับ..เขาคนนั้น คนที่ผมไม่รู้จัก...


การเจอกันอีกครั้งในรอบหลายปีของเรามันเกิดจากความบังเอิญ และคุณก็ดูตกใจเอามากๆเมื่อเห็นหน้าผมอีกครั้ง แต่ในวินาทีต่อมา คุณกลับยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ยิ้มที่เหมือนเจอ เพื่อน ที่ไม่ได้พบกันนาน

ผมเกลียดมัน เกลียดรอยยิ้มที่เหมือนกับลืมทุกความรู้สึกระหว่างเราไปหมดจนเหลือเพียงแค่มิตรภาพระหว่างเพื่อนเท่านั้น
เราทักทายกันอย่างอึดอัด จริงๆคงเป็นแค่ผมคนเดียวเท่านั้นแหละมั้งเพราะคุณดูไม่กังวลอะไรเลย หรือจะเป็นเพราะเจ้าของแขนแข็งแรงที่โอบเอวบางของคุณอยู่กันนะ คุณถึงได้สบายใจเวลาคุยกับผม


ผมขอช่องทางการติดต่อกับคุณเอาไว้ และคุณก็ให้มาอย่างง่ายดาย ก่อนที่ร่างสูงข้างกายคุณจะรั้งร่างผอมบางให้เดินออกไปเพื่อทำธุระอย่างอื่นต่อ


ร่างสองร่างที่อิงแอบแนบชิดกันอย่างเปิดเผย รอยยิ้มที่มีให้กันและมือที่กุมกันไว้อย่างแนบแน่น มันทำให้ผมอยากจะลอง...ทำลายมันลงซะ



เพราะผมเชื่อว่า...คุณยังไม่ลืมผม
เพราะผมเชื่อว่า...คุณยังรักผมเหมือนเดิม



















ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้ตรงข้าม และเป็นคุณที่ส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเคย รอยยิ้มที่เปร่งประกายจนเผลอยกยิ้มตาม




"จองกุกมีอะไรเหรอ? ทำไมถึงอยากเจอเราล่ะ?"


"แค่คิดถึงน่ะ"


"อ่า..."


"คิดถึงนะ แทฮยอง คิดถึงจริงๆ"



ผมพูดออกไปอย่างที่ใจคิด มือบางถูกผมกุมไว้แล้วกระชับมันให้แน่นขึ้น เป็นการยืนยันคำพูดของผมให้ชัดเจน

คุณทำสีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนจะดันมือผมออกอย่างมีมารยาท "อืม" คุณตอบกลับผมสั้นๆ

"..."


"..."

ไร้ซึ่งคำพูดที่จะถามไถ่กันและกัน บรรยากาศในตอนนี้ไม่ดีเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร










"จองกุกอา"



เป็นคุณที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน ผมสบตากับดวงตากลมโตของคุณ จ้องลึกเข้าไปเพื่อค้นหาความรู้สึกดีๆระหว่างเรา แต่มันกลับว่างเปล่า...ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ




"ขอบคุณนะ"


"ขอบคุณเหรอ? เรื่องอะไร?"

"ขอบคุณที่ทิ้งเราไป ทำให้เราได้เจอกับคนที่รักเราจริง และ...เราก็รักเขา"

"รักเหรอ? นายยังรักเราอยู่ต่างหาก" ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ แต่คุณกลับทำเพียงส่ายหน้าเบาๆแล้วยกยิ้มน้อยๆ


"นั่นไม่ได้เรียกว่ารัก นั่นคือความหลง... เราหลงจองกุกมากกว่า"

"..."

"พอเวลาผ่านไปเราก็คิดได้ เราไม่น่าทำอะไรโง่ๆแบบนั่นเลย" คุณหัวเราะและยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับมองหน้าผมตลอด "เวลาที่ผ่านไปทำให้เรารู้...ว่าต่อให้ไม่มีจองกุก เราก็อยู่ได้"


"แต่เรา..."

"จองกุกก็อยู่ได้ ไม่งั้นคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกจริงไหม?"

"...อืม..."

"เรารู้เรื่องที่นายเลิกกับจีมินแล้วนะ" ร่างบางเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ "เราเชื่อว่าสักวันจะมีคนที่รักจองกุกจริงๆเข้ามาหาเอง ขอแค่จองกุกเปิดใจ"


"เรารอนายอยู่ไงแทฮยอง รอนายกลับมาหาเรา"

"ไม่หรอก นายไม่ได้รอเรา" คุณส่ายหน้า "จองกุกก็แค่ต้องการความรักจากทุกๆคน แต่รู้อะไรไหม...มันง่ายนิดเดียวที่จะได้รับความรักจากใครสักคน เพียงแค่นายให้เขาก่อน...แค่นายเปิดใจรักคนอื่นก่อน"


"เรารักนาย รักแทฮยอง จริงๆนะ" ผมรีบพูดทันที


"แต่มันไม่มากพอให้เรากลับไปหรอกนะ"


"ทำไม...?"

"เพราะความรักที่เรามีให้เขา...พี่นัมจุน...มันมากกว่าความรักที่เคยมีให้นาย"


"แท..."

ผมครางชื่ออีกคนอย่างเจ็บปวด ในอกมันวูบไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองทิ้งอีกฝ่ายไป แต่พอมาได้ยินแบบนี้...ได้ยินว่าคุณรักคนอื่นมากกว่าผม ทำไมมันถึงหน่วงแบบนี้นะ

คุณส่งยิ้มจางๆ ก่อนมือเรียวจะสอดเข้าไปในกระเป๋าสีดำที่คุณถือมา พร้อมกับยื่นซองจดหมายสีชมพูหวานที่ส่งกลิ่นหอมมาให้ผม







To... Jeon Jungkook

'Kim Numjun ❤ Kim Taehyung'
14/02/2017 @Bighit Hotel










"วาเลนไทน์นี้เราจะแต่งงานแล้วนะ ที่จริงเราก็ตั้งใจจะนัดเจอจองกุกอยู่แล้ว แต่พอดีนายทักเรามาก่อน เราก็เลยเอามาให้ด้วยตัวเอง"


"...อ่า งั้นเหรอ"

"ถ้าไม่ติดธุระอะไร เราอยากให้จองกุกไปงานเรานะ เราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ถ้าจองกุกไปได้เราจะดีใจมากเลย"


"อืม เราจะไป" ผมบอกแล้วเก็บซองจดหมายใส่กระเป๋าอย่างดี ทั้งๆที่มือผมสั่น และใจก็ปวดหนึบ แต่ถึงอย่างนั้น...ความหวังสุดท้ายของผม...



"รักเขามากกว่าเราอีกเหรอ?"



ถามด้วยความคาดหวังถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว

คุณลุกจากที่นั่ง ส่งยิ้มให้อย่างเคยและจากไปพร้อมคำพูดที่เหมือนมีลูกศรมาปักตรงอก


"อย่าถามคำถามที่นายก็รู้คำตอบอยู่แล้ว"







ทุกอย่างเหมือนภาพเดจาวู
ในตอนนั้นที่คุณอ้อนวอนไม่ให้ผมไป
ในตอนนั้นที่ผมทิ้งคุณเอาไว้ข้างหลัง
และในตอนนี้ที่คุณจากโดยไม่หันหลังกลับ
และในตอนนี้ที่ผมร้องไห้อย่างเสียใจโดยไร้เสียงสะอื้น

ทุกอย่างมันพังเพราะความโลเล
ทุกอย่างมันเสียเพราะใจที่ไม่มั่นคง













สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไปงานแต่งของคุณ คุณดูสวยมากเมื่ออยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดและบริสุทธิซึ่งมันเหมาะกับคุณเหลือเกิน ผมอิจฉาเจ้าบ่าวของคุณ อิจฉาที่เขาได้โอบเอวและหอมแก้มคุณอย่างที่ผมไม่มีวันได้ทำ


ผมลอบมองร่างโปร่งบางของคุณจากประตูทางเข้า ผมไม่กล้าเข้าไป ผมกลัว...กลัวว่าตัวเองจะฉุดรั้งคุณเอาไว้ไม่ให้เป็นของใคร...นอกจากผมคนเดียว...


แต่ดูสิ คุณเดินเข้ามาหาผมแล้ว มือเรียวยื่นมาจับแขนผมไว้แล้วทำท่าจะดึงให้เข้าไปในงานเลี้ยง


แต่ผมก็รั้งร่างคุณเอาไว้ซะก่อน

"แท กลับมาหากันไม่ได้แล้วจริงๆใช่ไหม"

"พอเถอะจองกุก เลิกพยายามเถอะนะ"

"แต่เรารักนายจริงๆ ไปกับเราเถอะ" ผมดึงแขนเล็กนั่นให้เดินออกจากงาน แต่คุณก็ยื้อเอาไว้สุดแรง

"จองกุก! เราไม่ได้รักนายแล้ว! ถ้านายยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้ แม้แต่คำว่าเพื่อนเราก็จะไม่มีให้นาย!"

" ก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนนี่" ผมพึมพำและทำในสิ่งที่ทุกคนรอบข้างตกใจ...รวมถึงคุณด้วย

จูบ



ใช่ ผมดึงร่างบางของคุณเข้ามากดจูบอย่างหวงแหน ผมอยากให้คุณเข้าใจความรู้สึกของผม และผมไม่สนว่ามันจะทำให้คุณเจ็บรึเปล่ากับการกัดไปที่ริมฝีปากอิ่มเพื่อให้มันอ้าออก

แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่านั่น แรงกระชากที่มาพร้อมกับความเจ็บแสบจากแก้มซ้ายก็ทำให้ผมผละจะร่างของคุณ






ผัวะ!!

"ทำอะไรแฟนกูว่ะ! อยากตายรึไง!"



คนของคุณต่อยผมซะคว่ำ ไม่พอยังเรียกคนมารุมกระทืบผมหน้าทางเข้างานอีกด้วย ผมพยายามเรียกคุณ แต่คุณกลับซุกใบหน้าที่เปื้อนน้ำตากับหน้าอกไอ้เวรนั่น เมินเสียงที่ขอให้ช่วยของผม
เมินเสียงที่บอกรักคุณของผม เมินไป...ราวกับไม่รู้จักกัน



"จัดการมัน อย่าให้มาวุ่นว่ายกับแฟนฉันอีก" เสียงทุ้มบอกกับคนที่รุมยำผมอยู่ ก่อนมือหนาจะโอวเอวพาร่างของคุณเข้าไปในงาน



ผมเจ็บร้าวไปทั้งตัว พยายามจะสู้กลับแต่ก็ไร้ผล ผมถูกพวกมันลากมาทิ้งไว้ทางด้านหลังของโรงแรมที่อยู่ใกล้กับที่ทิ้งขยะ พวกมันโยนตัวผมลงกับพื้นเหมือนเศษขยะโง่ๆ และผมก็ไม่มีแรงจะต่อต้าน จึงทำได้เพียงหอบหายใจรวยรินท่ามกลางฝนที่เริ่งตกลงมา

น้ำฝนเย็นๆกระทบผิวกายของผมจนเจ็บแสบไปหมด แต่ก็ดี...อย่างน้อยมันก็ช่วยอำพรางน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายของผมได้




เสียใจเหรอ...ใช่ เสียใจ
เจ็บปวดเหรอ...ใช่ เจ็บปวด




แต่มันเป็นเพราะผมทำตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ ถ้าผมหยุดตั้งแต่คบกับจีมินครั้งแรก ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ คงจบได้สวยมากกว่านี้...


และตอนนี้ผมก็พึ่งคิดได้...ว่าทุกสิ่งที่ได้ทำลงไปกับทั้งแทฮยองและจีมิน...มันไม่ใช่ความรัก



แต่เป็น...การอยากเอาชนะ

อยากเอาชนะแทฮยองที่ไม่สนใจผมในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก


อยากเอาชนะจีมินที่เลิกกันไปแล้วให้กลับมาคบกันอย่างเดิม

เพราะอยากจะเป็นผู้ชนะ ถึงได้สูญเสียทุกสิ่งไปแบบนี้

ทุกอย่างมันผิดมาตั้งแต่แรก คงจริงอย่างที่แทฮยองบอก ผมอยากได้รับความรักจากทุกคนมากเกินไป อยากให้ทุกคนมารุมรักผม แต่ตัวผมเองกลับไม่เคยเปิดใจให้ใคร ไม่เคยรักใครก่อน สุดท้าย เลยต้องอยู่คนเดียว



ล้มเหลวในชีวิตคู่
ล้มเหลวในการขอแฟนเก่าคืนดี
ล้มเหลวไปหมด

ชีวิตจอนจองกุกนี่แม่ง...บัดซบเหี้ยๆ























--- The End ---